Tine Van Aerschot - Ik maak me geen illusies en dit is er een van

Tine Van Aerschot (Mechelen, 1961) begon in het theaterwerkveld in 1987. Haar werk nam verschillende vormen aan in functie van dramaturg, vormgever, productie en tekstschrijver. Ze werkte samen met tientallen gezelschappen en artiesten waaronder Meg Stuart and Damaged Goods, Dennis O’Conner, Sarah Chase, Christine Desmedt en Simon Aughterlony.

Haar eerste voorstelling I have no thoughts and this is one of them, gespeeld door Claire Marshall, ging in 2006 in première. Daarop volgend werkte ze met de Canadese actrice Tracy Wright en de Nederlandse actrice Carly Wijs aan Tripple Trooper Trevor Trumpet girl. Jammer genoeg werd Tracy vlak na de première ongeneeslijk ziek en werden alle voorstellingen afgelast. De dood van Tracy leidde tot de voorstelling We are not afraid of the dark. Nadien creëerde ze nog een boekje en een pop-up rariteitenkabinet met als titel A Partial Exposure of a Half Decent Elephant, wat later leidde tot When in Doubt Duck. Verder schreef ze ook Het betreft Liefde en De Gemiddelde God of het megalomaan minderwaardigheidscomplex. Ik maak me geen illusies en dit is er een van, de vertaling van haar allereerste theatertekst die gespeeld wordt door Sara Deroo, ging in mei 2023 in première en is voorlopig haar laatste voorstelling. Tine Van Aerschot is gastdocent aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen en aan Luca school of arts Leuven.

OVER IK MAAK ME GEEN ILLUSIES EN DIT IS ER EEN VAN

Ik maak me geen illusies en dit is er een van is een lange stroom van bijna gedachten, van bijna commentaren en van bijna vragen. Je bent geboren in een modaal, burgerlijk gezin ergens in de westerse wereld. Je bent in de helft van je leven, of dat denk je. Je hebt een redelijke scholing en je hebt een veelheid aan informatie en kansen of zo voelt het. Je bent een verstandige vrouw met een mooi verleden en een mooie toekomst of zo lijkt het. Je bent ongelooflijk gelukkig of zo moet het. Ik maak me geen illusies en dit is er een van gaat over het opmaken van de persoonlijke balans op een bepaald tijdstip in een leven. Deze monoloog gaat na in hoeverre men vat heeft op het eigen leven en hoeveel er moet ondergaan worden. En als er ondergaan wordt, hoeveel meer of minder zou er ondergaan worden als dat leven zich elders zou afspelen. Hoewel Ik maak me geen illusies en dit is er een van vertrekt vanuit het kleine, het onbelangrijke van de persoonlijke ervaringen en frustraties probeert deze voorstelling de confrontatie aan te gaan met het universele, het algemene en het grotere. Deze tekst is een verhaal van ervaringen en bedenkingen, van empathie en proberen te begrijpen, van ordenen en herschikken, van constante verandering.